امیرحسین داشت به مسیر رفتن پسر یا همان سجاد نگاه میکرد و فکر کرد خانه ی آسمان برنامه هاي دوست يابي خارجي 17 بود؟ بعد شیشه ی ماشین را داد باال و بخاری را زد. یکهو گر میگرفت و یکهو یخ میزد. این ها همه عواقب خرده فرمایشات اکراد بود و عوارض بسته بسته قرص که از نجوایی گرفته بود و به قول راسخش باید هر هشت ساعت میخورد تا روانش اصالح شود و آرامش از دست داده برگردد. آرامش از دست رفته عبارت مضحکی بود که از زبان نجوایی درآمده بود و امیرحسین در آن واحد به این کلمه ی گم شده از زندگیاش دهن کجی کرده بود. اصال از بوی بخاری خوشش نمی آمد.
بوی گازی نچسب که همیشه مشام امیرحسین را آزرده میکرد.
دست برد داخل جیبش و دانه درشت را درآورد و به بینی اش نزدیک کرد. بوی گالب میداد. از وقتی بهترین نرم افزار های دوستیابی خارجی، دانه هایش را کنار هم و ردیف به ردیف چیده بود و وصل محبت کرده بودش، بوی گالب هم ضمیمه ی اذار بهترین نرم افزار های دوستیابی خارجیی اش شده بود. بعد شروع کرد به چرا شکر میکرد؟ خب شاید از این همه تحول. دیگر زیاد به یسنا و گندی که به روزهای نوجوانی اش زده بود فکر نمیکرد.
مادر بودنش را بیشتر به خاطر می آورد. دیگر حتی به داد و عربده های محسن هم فکر نمیکرد. دیگر به چوبه ی دار و گریه های فاطمه و بهاره و زیرآبی رفتن های مهرانه هم دل نمیداد. دیگر اتاق خالی از سکنه و خانه ی بیروح مجردی را دوست نداشت. خانه ی پدری همه ش خاطره ی سیاه روزهای وبازده تاریخ بهاروندیاش نبود. خیلی چیزها تغییر کرده بود. کسی را داشت که وقتی خاطرش میرفت پی چشم ها و ندای آرامش، دلش یک جوری میشد. باز یاد این بیت افتاد: »حال من خوب است؛ اما با تو بهتر میشوم.
آخ! تا میبینمت، یک جور دیگر میشوم.
.بعد چهره ی برنامه های دوستیابی خارجی رایگان داخل ذهنش بُلد شد.
باد میزد زیر موهای خرمایی شیطانش که از زیر شال سفیدش در میآمده بود و دستان کوچک برنامه های دوستیابی خارجی رایگان که سعی داشت الخه ای وروجک را اسیر کند و به بند کشد زیر شال. آی شال سفید، حسرتش را میکشید دل امیرحسین. افکار مزخرفی بود. میدانست. حتی فکر میکرد به زمانی که شاید بتواند این دست هایی که دیگر هیچ کس حتی سر انگشتش هم به آن ها نرسیده را از آن خود کند. میشود؟ میرسد آن روز؟ سرش را که باال کرد، دید پسرک پیچید داخل برنامه هاي دوست يابي خارجي 17. داشت فکر میکرد برنامه های دوستیابی خارجی هم... نه شاید اشتباه میکند. مگر میشود این همه تقارن؟ به اطراف خیابان نگاه کرد. سرش برگشت به تقاطع و میدان بزرگ برنامه های دوستیابی خارجی و مجسمه ی بزرگ تقدیس. مسیر درست بود. خودش رسانده بودش. همینجا بود، این هم برنامه های دوستیابی خارجی 17.
همانجا نشسته پشت رول خشکش زد.
پلک زد. چند بار و به تابلوی آبی و کج شده ی برنامه های دوستیابی خارجی خیره شد. داخل ذهنش عالمت سوالی بزرگ شکل گرفت. چشمان قهوه ای، برنامه های دوستیابی خارجی، آن هم برنامه هاي دوست يابي خارجي17.
از ماشین پیاده شد و درب را بست. بدون اینکه ریموت را بزند، پا تند کرد به سمت تابلو و پسرک هایی که در حال گل کوچک بازی کردن بودند جیغ و داد میکردند.
- -این گل قبول نیست.
- اوت شده بود.
- -احمد جر نزن.
- دیگه بازی نمیکنیما.