فکر کرد که شاید ثبت نام سایت همسریابی امید چیزی بداند. پرسید: تو جواب هیچ کدوم رو نمی دونی؟ چشمانش سخت شد. نگاهش را از ثبت نام در سایت همسریابی اناهیتا گرفت و به دست هایش داد.
-نه. البرز بعد از این که راهش رو از من جدا کرد خیلی مرموز شد. منم دیگه سر از کاراش در نیاوردم. لحنش طوری بود که تسلیم شد و قبول کرد که او از چیزی خبر ندارد. دیگر نگفت کسی با نفود او که زیر و رو زندگی اش را در اورده، چطور نمی تواند امار دوست دیرینه اش را بگیرد؟ انگار در اعماق قلبش رخت می شستند. اول پیچ می خورد بعد انگار که میچالندش و بعد باز پیچ و تاب می خورد.
نگران بود. دیگر حرفی میانشان رد و بدل نشد.
یک ساعت بعد در باز شد و زن جوانی با روپوش سفید، همراه دو پرستار وارد شد. بعد معاینات پزشکی و گفتن توصیه هایی برای نگهداری از بخیه ها، زن که صورتش را به طور اغراق آمیزی آرایش و عمل کرده بود؛ با لبخند به ثبت نام در سایت همسریابی اناهیتا گفت: می تونین برین صندوق و کارای ترخیص رو انجام بدین.عد از ان ضربه ارامی به شانه ثبت نام سایت همسریابی امید زد
و با صدای نازک اش گفت: بیشتر مواظب خودت باش. و با اشاره به دو پرستار همراه، از اتاق بیرون رفتند. تازه متوجه منظور پیام دیشب ثبت نام در سایت همسریابی امید شده بود. دکتر بیش از حد مصنوعی بود. ثبت نام در سایت همسریابی امید که انگار فهمید او به چه چیزی فکر می کند نگاهی به او کرد و بعد به در بسته اتاق. با لحنی که رگه های خنده در آن پیدا بود گفت: دیشب گفتم که. همسریابی امید اناهیتا آرام خندید. گوشی را از کنار تختش برداشت تا با همسریابی امید رایگان شیراز تماس بگیرید که همان لحظه در باز و او در چهارچوب در ظاهر شد. بعد از احوال پرسی مختصری با هر دو، سر به زیر پالستیکی که به دست داشت را روی تخت گذاشت و برای کار های ترخیص بیرون رفت. با تعجب به پالستیک نگاه می کرد که ثبت نام در سایت همسریابی امید گفت: لباسامه. بده بهم. پالستیک را به او داد و خودش از اتاق بیرون رفت.یک ساعت بعد، همگی در ماشین امیرحسین نشسته بودند و راهی خانه ثبت نام همسریابی امید شدند. ثبت نام همسریابی امید جلو و همسریابی امید تهران رایگان عقب نشست.
ثبت نام همسریابی امید بی نتیجه ماند
اصرار امیرحسین برای خواباندن صندلی و دراز کشیدن ثبت نام همسریابی امید بی نتیجه ماند چون اعتقاد داشت نباید کسی او را مریض احوال ببیند و در اخر امیرحسین با ادب همیشه، با حرص "به درکی" گفته بود و پشت فرمان نشسته بود. در این مدت همسریابی امید تهران رایگان سکوت کرده بود و در بحث دو رفیق هیچ شرکتی نکرد. همسریابی امید اناهیتا ابتدا مسیر توضیح داده بود؛
به خاطر نزدیکی خانه ثبت نام همسریابی امید به بیمارستان، اول او را می رساند. با کنجکاوی مسیر را نگاه می کرد. از جلو برج های مسکونی زیادی گذشتند. در اخر ماشین، جلو برج بلندی متوقف شد. ابتدا همسریابی امید اناهیتا و به دنبالش، ثبت نام سایت همسریابی امید در را باز کرد و با ظاهری که نقاب خونسردی به او زده بود پیاده شد.
درد داشت و این را می شد از آرام قدم برداشتن و دستی که محکم مشت شده بود؛ فهمید. چند قدمی رفت که به یکباره سر برگرداند و به همسریابی امید تهران رایگان نگاه کرد. راه رفته را بازگشت. کنار شیشه ماشین ایستاد و سرش را کمی خم کرد. شیشه را پایین داد تا متوجه صحبت کردنش بشود. -نمیای باال؟ قاطع گفت: نه. لحنش جدی بود
بیا همسریابی امید رایگان شیراز میاد
-بیا همسریابی امید رایگان شیراز میاد بعد با هم برین. اینطوری چیز های بیشتری هم از من می فهمی. چه می گفت؟ می گفت که هنوز آن قدر به او اعتماد ندارد که تنها پا به خانه اش بگذراد؟ می گفت هنوز ماشین لباسشویی در دلش کار می کند که هی آن را زیر و رو می کند و می چالند؟ می گفت که به شکر آب بودن ارتباط بین او و البرز شک دارد؟ نه. در عوض همه این حرف ها سکوت کرد و با گفتن نه همین جا منتظر اقا همسریابی امید رایگان شیراز می مونم بحث را خاتمه داد.ثبت نام سایت همسریابی امید هم دیگر اصرار نکرد. شاید حرف هایش را از چشم هایش خواند شاید هم نه... "باشه" ای گفت و برگشت تا برود که ثبت نام در سایت همسریابی اناهیتا صدایش زد.
-اقای یوسفی. برگشت و منتظر نگاهش کرد. -مواظب خودت باش. لبخند گذرایی روی لب هایش نشست.
پلک هایش را به آرامی روی هم گذاشت و با آهسته ای به طرف ساختمان رفت. نفسش را رها کرد. انگار که کوهی را جابه جا کرده باشد. چیز خاصی نگفته بود. او هم یکی مثل تیرداد. بد که نبود نه؟ سرش را به چپ و راست تکان داد. نه قطعا بد نبود. اصال درستش هم همین بود. از بیمارستان برگشته بود. چاقو خورده بود. باید می گفت که مواظب خودش باشد. هر کس دیگری هم بود همین را می گفت. اصال همه این ها به کنار.
با خودش که صادق بود. به این خاطر گفته بود که تنش لرزیده بود. همان دیشب که پرستار گفته بود چاقو خورده تنش لرزیده بود. با خود را به بیمارستان رسانده بود.