که سلمانی به جای شعر عاشقانه برای همسر
روی جبروت مردانه اش خواند: -به جز اتاقا، آشپزخونه و پذیرایی و حیاط دوربین مدار بسته داره. گفتم که بدونین تقلب، کل پولتون رو دود میکنه میبره هوا. همه ی کارای زنونه به عهده ی آقای بهارونده، همه ی کارای مردونه هم به عهده ی خانوم ابری. این رو یادتون نره. این اولین خانِ ثروت هاوسه. بعد هم دستش را برد باال و در همان حین از در رفت بیرون. -یبینمتون. شعر عاشقانه مولانا دمی گرفت و در حالی که سرش پایین بود و داشت ی گوشش را فشار میداد، گفت: -شیرینیِ خوبی دارم برات سلمانی؛ البته اگه تا آخر کار ازت راضی باشم. شعر عاشقانه حافظ قهوه دم کرد و وقتی رفت داخل سالن، دید که شعر عاشقانه برای همسر پا روی پا انداخته و مجله میخواند. خوب که نگاه کرد،
مجله ی فرانسوی ایگوئیست را سر و ته گرفته بود.
شعر عاشقانه برای همسر مجله را گذاشت
رفت و نشست کنار کاناپه ی زرد و لیمویی کنار تابلوی بزرگ پرنسس والت دیزنی و بعد با صدا، سینی را کوباند روی میز. شعر عاشقانه برای همسر مجله را گذاشت روی میز و چشمش به شعر عاشقانه حافظ افتاد. پایش را از روی پا برداشت و سارافن سرمه ای اش را مرتب کرد و درست نشست. -میگم آقای بهاروند ، کاش میشد به بقیه هم گفت! شعر عاشقانه حافظ لم داد و کنترل تی وی را از زیر پایش کشید بیرون و گذاشتش روی میز بغل. شعر عاشقانه نو داشت روی مبل کمی جلوتر می آمد. -باهاشون مشورت میکردیم. اصالً شاید کارمون درست نباشه. شعر عاشقانه چشم ریز کرد.
-کجای کارمون درست نباشه؟
مگه داریم چی کار میکنیم؟
شعر عاشقانه نو سرش را تکان داد و با دست به اطراف اشاره کرد.
-همین که به اونا گفتیم داریم میریم بیمارستان و االن اینجاییم، خودش اشتباهه. اگه بفهمن چی؟
شعر عاشقانه با نوک ناخن سبابه اش زیر ابروی چپش را خاراند. -بفهمن. چی میخواد بشه؟
شعر عاشقانه نو کف دستش را فشار داد.
شعر عاشقانه سرش را تکیه داد به پشتی مبل
-اعتمادشون نسبت به ما سلب میشه. شعر عاشقانه سرش را تکیه داد به پشتی مبل. -بشه. تازه میشه یه مقوله ی دو طرفه. من به اونا اعتماد ندارم، اونا به من. موردی نداره! شعر عاشقانه انگلیسی که از بحث جاری ناامید شده بود، عقب رفت و به دست هایش خیره شد. -شما به هیچ کی اعتماد ندارین. شعر عاشقانه داشت به رگه های نمدار سقف فکر میکرد. اینجا هم سقف هایشان ترک برمیدارد؟ -این یکی رو خوب اومدی. من به هیچ کی اعتماد ندارم؛ حتی به خودم. وسط صدای تیکتاک ساعت شماطه دار دیواری، صدای شعر عاشقانه انگلیسی هم آمد: -آقای شعر عاشقانه شهریار ، میگم بگذریم از این پول. اصالً شما که وضع مالیتون بد نیست. چرا اینقدر اصرار دارین به این کار مسخره ادامه بدیم؟ شعر عاشقانه مولانا سرش را بر نداشت. -حاال کارِ من مسخره، تو چرا اصالً انگیزهای نداری برای این پول؟ ببینم مگه تو رؤیا و آرزو نداری؟ صدای شعر عاشقانه غمگین خفیف تر به گوش رسید: -آدما عادت میکنن آقای شعر عاشقانه شهریار. من به این وضع عادت کردم. به اینکه با جون کندن، پول برق و گاز رو جور کنم عادت کردم. از اینکه واسه دو قرون دو هزار زندگیم پای سجاده ای بشینم که خان جونم بهم هدیه داد و گفت معجزه میکنه وقتی پاش آرزو کنی، عادت کردم. به اینکه واسه تک تک آرزوهام توی دفترچه م به فرشته ها نامه بنویسم و از اونا بخوام من رو به حاجتای کوچیکم برسونن عادت کردم. شعر عاشقانه مولانا کمی سرش را باال آورد. -به فرشته ها؟ پوزخندش طرح بسته بود و شعر عاشقانه غمگین خوشش نمی آمد اعتقادش به قانون جاذبه ی کائنات به شوخی و مضحکه گرفته شود. همان قانونی که او را به مرز منشی گری شعر عاشقانه مولانا رسانده بود و کارمندش کرده بود و حتی او را به این سفر اعیونی و مخصوصِ از ما بهتران ها رسانده بود. همان قانونی که از شعر عاشقانه غمگینِ بیچیز و ندار، االن یک ملکه ی تمام عیار مسافر پاریس ساخته بود و کجا همسایه های بدتر از خودشان ندار و بی چیز باورشان میشد دختر خانواده ی مفلوک ابری االن در یکی از بهترین هتل های پاریس در حال خوش گذرانی باشد و یا یکهو یکی