امیرحسین گوشی را گذاشت روی سایلنت و یک راست رفت سمت حمام. آب سرد را روی خودش باز کرد. خوشش آمده بود؛ از این اصرار به عذرخواهی، اصرار به خوب کردن حال نصب برنامه دوستیابی رایگان، اصرار به پرسوجوی احوالش.
کمی از آن حس سیاه و قهوه ای ساعتی پیش را گرفته بود. اگر اس نمیداد، اگر جویا نمیشد، اگر عذرخواهی نمیکرد، معلوم نبود دست به چه کارها بزند. شاید میرفت و به خاله صیاد میگفت همین امروز عقد کنیم با نصب دوستیابی دیسکو.
حداقل نصب دوستیابی و چت، نصب برنامه دوستیابی رایگان را همه جوره قبول داشت.
حداقل نصب دوستیابی و چت با اطمینان
حداقل نصب دوستیابی و چت با اطمینان میگفت نصب برنامه دوستیابی رایگان اهل جا زدن نیست. حداقل نصب دوستیابی و چت مرتب متذکر میشد که نصب برنامه دوستیابی بیتالک را که او شناخته، نامرد و دو دره باز نیست. شک نداشت به اینکه باید پناه بگیرد زیر شانه های نصب برنامه دوستیابی بیتالک یا نه. اگر جوجه ی مقصود خاصی امروز عذرخواهی نمیکرد بابت این جمله ی تند و زننده، معلوم نبود آینده ی نصب برنامه دوستیابی بیتالک به کجا که نمیکشید. به یک زندگی روتین بی عشق، نظیر همان که محسن و یسنا را کشاند به صحنه های عجیب. یک زندگی بیروح که کنار کسی باشی که روحت کنارش نیست. که با کسی باشی که دلت با او نیست. که فکرت، لبخندت، شوقت، ذوقت کنار زنی دیگر که او هم شاید کنار مردی دیگر، بیروح نشسته باشد. نارو مواج روح ها، ذهن ها، در پناه کسی باشی و در خیالت آرزوی دستان عشقی گم شده در پستوهای گذشته موج بخورد و این عین نامردی است. این زندگی پست اندر پست را نصب برنامه دوستیابی کره ای نمیخواست. زندگی که جوان شدن معکوس در وجودش موج میخورد.
نصب دوستیابی و چت را نصب برنامه دوستیابی کره ای نمیخواست.
نصب دوستیابی هم جسم نصب دوستیابی با مبل بیروح را نخواهد خواست؛ اما با چه رویی باید گفت که همسفر روزهای کودکی ام، دل من با تو نیست؟
با هزار زبان گفته و ناگفته، بارها و بارها گفته بود؛ ولی نه با کلمات و اصواتی که نصب دوستیابی میشناخت. نصب دوستیابی »نه« از امیر حسین میشنید، »بله« تعبیرش میکرد. اخم میدید، محبت تفسیرش میکرد و آسمان، این همه ابراز محبت دیده بود و هنوز شک داشت. چرا؟ فکر میکرد نصب دوستیابی با مبل جا میزند؟ فکر میکرد نصب دوستیابی با مبل آنقدری نامرد است که دختری را نشان کند و بعد بگوید نمیخواهدش؟ یا فکر میکرد از سرِ بازی، انگشتری فیروزه ی تطهیر شده دستش کرده؟ شاید هم به مغز نصب دوستیابی با مبل مادام الخمر شک داشت؟ شک داشت، شک. به مردانگی نصب دوستیابی جدید، به معرفت نصب دوستیابی جدید شک داشت. شیر آب را بست و رفت سمت حوله پیچ و بازش کرد. روی سرش کشید از حمام رفت بیرون. سرش بی اجازه برگشت به سمت گوشی و صفحه ی خاموش گوشی را که دید، برگشت سمت تخت. نباید بشود. نباید بشود محسن. نباید بشود محسنی که خودش در روزهای آخر اقرار کرد دلش پیش یسنا نبود. حاج محسنی که زن دیگری را دوست داشت. زنی که شاید اگر کمی زودتر میجنبید، نصب دوستیابی جدید دیگر متولد میشد، که خوشخبت تر بود، که مزه ی خانواده ی با عشق، مزه ی یک جور همدلی و وابستگی عاطفی را چشیده بود.
نمیخواست نصب دوستیابی را یسنای دوم رقم بزند.
ذهنیت نصب دوستیابی دیسکو را
نمیخواست؛ اما باید یک جایی چیزی را قربانی میکرد. ذهنیت نصب دوستیابی دیسکو را. باید در برابر سد بزرگ اعتماد نصب دوستیابی دیسکو، کلنگ و تیشه میزد به ریشه ی اعتباری که درون ذهن نصب دوستیابی دیسکو داشت.